 |
Ρομαντικός δίτροχος λάτρης! |
Του Τάκη Μανιάτη
CR: Πες μας λίγα πράγματα για σένα και τη σχέση σου με την φωτογραφία
Είμαι ένας Αθηναίος, μεγάλωσα και γεννήθηκα στην Αθήνα. Καταρχάς είμαι φωτογράφος. Ζωγράφιζα μέχρι τα 17 μου και στα 18 μου πάω στην Καλών Τεχνών και ανακαλύπτω τη φωτογραφία από μία σχέση που είχα με μία Ολλανδέζα η οποία φωτογράφιζε καταπληκτικά, και παθαίνω σοκ. Σκέφτηκα ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω στη ζωή μου. Ζωγραφική και φωτογραφία είναι το ίδιο πράγμα, το μέσο αλλάζει μόνο. Εγκλωβίζεις ένα κάδρο, το απομονώνεις από τη ζωή και κάθεσαι και το βλέπεις και ονειρεύεσαι. Όσον αφορά στη μοτοσυκλέτα, μεγάλωσα με μηχανές, είχα έναν μεγαλύτερο αδελφό και μεγαλώσαμε με την ιδέα του βουνού. Η μοτοσυκλέτα, ενώνει τους ανθρώπους από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, κάτι που βλέπω ακόμη και τώρα στις βόλτες. Αστούς, μικροαστούς, μεγαλοαστούς, ευγενείς, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, κάθε καρυδιάς καρύδι που ενώνονται από το κοινό ενδιαφέρον.
CR: Τι είναι η μοτοσυκλέτα για σένα;
Για μένα η μοτοσυκλέτα είναι ένα σιδερένιο άλογο. Η γενιά του '60, μεγαλώσαμε με τα γουέστερν και η εικόνα στο τέλος του έργου, του καουμπόη να φεύγει πάνω στο άλογο στην πεδιάδα, με είχε στιγματίσει ως παιδί. Ήθελα λοιπόν να κάνω το ίδιο, αλλά με άλογο όπως καταλαβαίνεις δεν γίνεται, αφού κοστίζει πάρα πολύ, και δεν θα μου άρεσε να το ταλαιπωρώ και να το κουράζω. Από μικρός, επειδή μεγάλωσα στο Θησείο και στου Φιλοπάππου, έβλεπα trial στους βράχους, γνωστά ονόματα της εποχής. Και ο αδελφός μου είχε ένα Yamaha DT - τότε κυκλοφορούσε μία αφίσα διαφήμιση της εποχής με ίδια μοτοσυκλέτα, με σκηνή και φωτιά στο δάσος. Αυτό ήταν. Αυτό ονειρευόμουν να κάνω.
Επειδή είμαι ρομαντικός, ευαίσθητος και καλλιτέχνης, ήθελα πάντα να φεύγω, να ταξιδεύω.
CR: Το πάθος σου με τους δύο τροχούς πότε φούντωσε;
Από μικρός ξεκίνησα να παρακολουθώ αγώνες motocross, και στα 12, αγόρασα το πρώτο μου DT, χωρίς δίπλωμα, δουλεύοντας τα καλοκαίρια. Τα ξένα περιοδικά που αγόραζα μου έδιναν ιδέες για ντύσιμο με μπότες και εξοπλισμό, και φυσικά, το «On any Sunday», με σημάδεψε.
Τα παιδικά βιώματα, μου έδειξαν το μέλλον ουσιαστικά.
Έτσι λοιπόν, προχωράω πάντα με κράνος, με μπότες και προσεγμένα ρούχα, και ξεκινάω τα ταξίδια. Από τότε, η μοτοσυκλέτα αποτελεί το βασικό τρόπο μετακίνησης στην πόλη. 365 μέρες το χρόνο, βρέχει - χιονίζει, χρησιμοποιώ μοτοσυκλέτα. Το αυτοκίνητο είναι καθαρά ανάγκη.
Βάζω τα αδιάβροχα μου, ντύνομαι σωστά και τρελαίνομαι με την ιδέα ότι δαμάζω τον καιρό και απολαμβάνω την μοτοσυκλέτα μου.
CR: Στις Ηνωμένες Πολιτείες οδηγούσες επίσης μοτοσυκλέτα;
Έζησα 11 χρόνια στο Manhattan και αγόρασα μοτοσυκλέτα το '81, την οποία πούλησα το ΄92, όταν έφυγα. Με χιόνια, με πάγους να κρέμονται από τις μαρκίζες, ήμουν ο μοναδικός που οδηγούσα. Τότε η μοτοσυκλέτα δεν ήταν διαδεδομένη στο Manhattan - στην ενδοχώρα ήταν περισσότερο.
Παρά το κρύο που τις περισσότερες φορές η θερμοκρασία έπεφτε υπό το μηδέν, εγώ ντυνόμουν σωστά και έβγαινα έξω. Ακόμη και εκεί, δεν μπορούσα να διανοηθώ τον εαυτό μου με αυτοκίνητο. Οδηγούσα μόνο μοτοσυκλέτα.
Μάλιστα, μου έκανε εντύπωση που στις αναρίθμητες εταιρίες courier της εποχής, οι υπάλληλοι κυκλοφορούσαν με ποδήλατο, γράφοντας 150 χιλιόμετρα την ημέρα!
Είναι βασικό μέσο μετακίνησης, δεν το αλλάζω με τίποτα στον κόσμο. Είναι εκδρομικό, είναι αυτοκινούμενο, απόλαυση, η αυλή μου, η πέργκολα μου - μέχρι και ύπνο έχω ρίξει πάνω στην μοτοσυκλέτα!
Νομίζω ότι θα πεθάνω πάνω στην μοτοσυκλέτα!
CR: Μετά ήρθε η επιστροφή στην Ελλάδα, σωστά;
Το '92 έρχομαι στην Ελλάδα, και δεν έχω μοτοσυκλέτα. Ξεκινάω full δουλειά με Marie Claire, Elle κλπ, και αγοράζω ένα Sherrow για να εξερευνώ locations, για να βλέπω τα μέρη που θα φωτογραφίσω. Είναι όμως κάπως βαρύ για το φορτηγάκι μου, και ψάχνω κάτι ελαφρύτερο. Στο κατάστημα μου δείχνουν ένα Honda TLR - κάτι ανάμεσα σε Trial και enduro, το οποίο ερωτεύομαι αμέσως.
"Δεν μπορούσα - και δεν μπορώ ακόμη, να δεχτώ ότι θα σπαταλήσω μία ώρα για να διανύσω μία απόσταση 10 λεπτών. Και πως θα κάνω μισή ώρα να παρκάρω εκεί μπροστά ή εκεί γύρω."
CR: Κάπως έτσι κόλλησες και το μικρόβιο για τους αγώνες;
Μου ήρθε η εικόνα από τα Montesa Cota της δεκαετίας του '70.
Το παίρνω και μετά το πρώτο καλοκαίρι, μαθαίνω ότι υπάρχει μία επίδειξη Trial με κάποιον Ισπανό αναβάτη στο Χαϊδάρι. Πηγαίνω, και κολλάω με το άθλημα. Ταξιδεύω στην Ιταλία την επόμενη εβδομάδα, βλέπω παγκόσμιο Trial, και παθαίνω παγκόσμιο σοκ, και επιστρέφω με ένα Gas Gas trial στο φορτηγάκι μου. Από τότε, δεν κατέβηκα από Trial και μπορώ να σου μιλάω ώρες γι' αυτό. Όχι μόνο για το αγωνιστικό κομμάτι, αλλά και για το μοτοαλπινιστικό κομμάτι - για τις διαδρομές με τις οποίες μπορείς να κινηθείς πάνω τους. Όπου πηγαίνει άνθρωπος, πηγαίνει και αυτό, αφού είναι φτιαγμένο για να σκαρφαλώνει, να υπερπηδά εμπόδια.
Εκείνη την περίοδο, είχα φυσικά μικρά μηχανάκια για να κυκλοφορώ στην πόλη. Είχα και van, για να μπορώ να ταξιδεύω και να κοιμάμαι μέσα - απαραίτητη προϋπόθεση για μένα να κουβαλάω τα "παιχνίδια" μου και να κοιμάμαι.
Το Trial εξελίχθηκε σε αγώνες, και μέσα από αυτό, αρχικά για προπόνηση και ευχαρίστηση στον λόφο του Φιλοπάππου, έβγαλα αγωνιστικό δίπλωμα, έλαβα μέρος και κέρδισα στον πρώτο αγώνα. Τελικά, έφτασα στο σημείο να κερδίσω 8 συνεχόμενα πρωταθλήματα τα επόμενα χρόνια!
Το γυμναστήριο μου, ήταν αυτό, καθημερινή προπόνηση και γυμναστική. Έχω ακόμη την ίδια τρέλα και όρεξη, αλλά μου λείπει η παρέα να με παρασύρει ή να με συνοδεύσει.
Δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς μοτοσυκλέτα.
Καμιά φορά, λόγω δουλειάς, βλέπω ανθρώπους επιχειρηματίες στους οποίους μέχρι και η μετακίνηση με μοτοσυκλέτα, φαντάζει κάτι το εξωτικό.
Ουσιαστικά, δεν έχουν αίσθηση, αγάπη για την μοτοσυκλέτα. Όντως, ή την αγαπάς, ή δεν την αγαπάς, την μοτοσυκλέτα. Εκτός από τους νεοεισερχόμενους που ήρθαν από τα αυτοκίνητα, για λόγους οικονομικούς.
Μετακινούμαι - δυστυχώς - με scooter, λόγω χώρων και άνεσης. Μεγάλωσα με τις γνωστές Vespa, που δεν είχαν δυνατότητες να κινηθούν σε χωματόδρομο, με αρκετά προβλήματα σε φρένα και ασφάλεια. Τα scooter είναι πιο ασφαλή, αλλά δεν προσφέρουν ευχαρίστηση στην οδήγηση.
Θα ήθελα κάποια μικρή μοτοσυκλέτα πόλης με χώρους, αλλά ακόμη μάλλον δεν έχει κατασκευαστεί!
CR: Ποια είναι η άποψή σου για τα scooters;
Είμαι λάτρης της αυτόματης μετάδοσης, αφού δεν βλέπω το λόγο κάποιος αναβάτης που θέλει απλά να μετακινείται, να πρέπει να αλλάζει και ταχύτητες κάθε λίγο και λιγάκι.
CR: Άλλη κατηγορία δικύκλου που σου αρέσει;
Μου αρέσουν επίσης οι μοτοσυκλέτες On-Off / Adventure, μιας και προσφέρουν ατελείωτες δυνατότητες - ειδικά στην χώρα μας που μπορείς να κινηθείς παντού, προσφέροντας απόλαυση στην οδήγηση.
CR: Πώς κινείσαι καθημερινά και γιατί;
Οδηγώ καθημερινά ένα τρίκυκλο Piaggio MP3 το οποίο προσφέρει αυξημένη ασφάλεια σε σχέση τα κλασικά scooter δύο τροχών, λόγω της κλίσης που του επιτρέπει να παίρνει το μπροστινό του σύστημα με τους δύο τροχούς. Επίσης, μεγάλο ρόλο έπαιξε στην επιλογή του το σύστημα parking που έχει, και μπορείς να το παρκάρεις όρθιο, τραβώντας ένα μοχλό, ανεξάρτητα την κλίση του εδάφους.
CR: Η μόνη ενασχόλησή σου με τους αγώνες ήταν το Trial;
Από το Trial, πέρασα στο enduro, έπειτα από την συμμετοχή μου σε έναν φιλικό αγώνα βετεράνων, που έγινε στο Χαϊδάρι, με κάποια δύσκολα σημεία, και βγαίνω δεύτερος, πίσω από τον πολυπρωταθλητή Βασίλη Σιαφαρίκα.
Τότε έτρεχα με την αντιπροσωπεία της Beta, με την Hellinmoto, και ο ιδιοκτήτης, κος Σόλων Κοντός, μου λέει, “εσύ είσαι καλός, δεν θες να δοκιμάσεις ένα endurο”;
Και κάπως έτσι, ξεκίνησα την ενασχόληση με το enduro, το οποίο ουσιαστικά μου διεύρυνε τις διαδρομές.
Πέραν από τους αγώνες και τις προπονήσεις, το παιχνίδι, να οδηγάω σε απάτητα σημεία, σε βράχια, δεν σταμάτησε ποτέ. Για παράδειγμα, εκείνη την εποχή είχα αυτοκινούμενο - όπως και τώρα, και είχαμε μαζευτεί μία παρέα με 9 αυτοκινούμενα, και ταξιδεύαμε κάθε σαββατοκύριακο σε άλλη περιοχή, στήναμε την έδρα μας σε κάποιο βουνό, και γυρίζαμε όλα τα μονοπάτια, μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο.
CR: Με την τηλεόραση πώς ασχολήθηκες;
Επαγγελματικά, ξεκίνησα από περιοδικά μόδας, το 2010 μου έγινε μία πρόταση για το Next Top Model για δύο χρονιές το οποίο ήταν και στο χώρο μου, και μετά, το Ελλάδα έχεις ταλέντο, για άλλες δύο χρονιές.
Μετά, είχα προτάσεις, αλλά επειδή επήλθε η κρίση, δεν με ενδιέφερε να εκτίθεμαι σε κάτι πάνελ και πρωϊνάδικα.
Μου αρέσει πολύ η τηλεόραση, γιατί τρελαίνομαι για χιούμορ, μου αρέσει να γελάω όλη μέρα, είμαι πολύ θετικός και πολύ ομιλητικός, μου αρέσει να σχολιάζω.
CR: Δύο διαφορετικοί κόσμοι, από τσαντάκιας και μηχανόβιος και τεντιμπόης, μέχρι σήμερα, που οι δύο τροχοί έχουν αποδοχή από τον κόσμο. Πως κατάφερες να ''δέσεις'' τους επιχειρηματίες που θεωρούν την μοτοσυκλέτα το μέσο του φτωχού;
Εγώ κυκλοφορώ κάθε μέρα με την μοτοσυκλέτα, και όπου με καλούσαν, Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, με κοστούμι - γραβάτα, ή ακόμη και παπιγιόν. Πάρκαρα ανάμεσα στις λιμουζίνες, έβγαζα τα αδιάβροχα μου, ακόμη και τις μέρες που χιόνιζε, μαζί με την συνοδό μου - με φόρεμα και γόβες!
Οι γνωστοί μου επιχειρηματίες που με ήξεραν, κουνούσαν το κεφάλι και μου λέγανε, πάλι με μηχανάκι, ακόμη και σήμερα που είναι Πρωτοχρονιά και χιονίζει;
Δεν μπορούσα - και δεν μπορώ ακόμη, να δεχτώ ότι θα σπαταλήσω μία ώρα για να διανύσω μία απόσταση 10 λεπτών. Και πως θα κάνω μισή ώρα να παρκάρω εκεί μπροστά ή εκεί γύρω.
CR: Σε επηρέασε ποτέ αρνητικά η σχέση σου και η καθημερινή σου μετακίνηση με την μοτοσυκλέτα, στους “κύκλους” όπου κυκλοφορούσες (μοντέλα, επιχειρηματίες, δεξιώσεις, κλπ);
Όχι, γιατί δεν ήταν οικονομικό το θέμα. Μπορούσα να αγοράσω τα αυτοκίνητα που είχαν οι εκδότες μου, αλλά ήταν θέμα επιλογής. Μπορεί βέβαια κάποιοι να χαμογέλαγαν σαρδόνια όταν με έβλεπαν, αλλά πιθανότατα επειδή ήξεραν ότι είμαι ξεχωριστή προσωπικότητα και μπορώ να αγοράσω ότι θέλω, το ξεπερνούσαν.
Όπου με καλούσαν, και μου είχαν κλείσει σουίτα, εγώ πήγαινα πάντα με το αυτοκινούμενο μου και κοιμόμουν εκεί έξω κάπου - ίσως ακόμη και στον χώρο του golf!
Κάποια στιγμή λοιπόν, γνωστός επιχειρηματίας με το κορυφαίο ξενοδοχείο συγκρότημα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, μου είπε, ''Ρε συ Χριστόπουλε, αλλάζουμε να μου δώσεις το αυτοκινούμενο να φύγω από δω μέσα;"
Είναι καθαρά θέμα προτεραιοτήτων, πιστεύω πως όποιος είχε την δυνατότητα να απλοποιήσει τα πράγματα, θα άλλαζε τις επιχειρηματικές δραστηριότητες με πράγματα ουσίας.
Εγώ είμαι εραστής της ουσίας.
                  
|
