Ασία

Ήλπιζα ότι ο ήλιος θα μου έκανε το χατίρι… Μάταια όμως περίμενα να τον αντικρίσω όλο το πρωινό, οδηγώντας από την πόλη Ερζερούμ προς τα ιρανικά σύνορα (270 χλμ.). Η αδυσώπητη βροχή και ο κατάμαυρος ουρανός που με συνόδευαν μέχρι τα σύνορα μου στέρησαν την απόλαυση μιας ξένοιαστης οδήγησης πάνω στην πιο όμορφη ίσως διαδρομή της Ανατολικής Τουρκίας. Ορεινά περάσματα, στενά φαράγγια, χιονοσκέπαστες βουνοκορφές και παραδοσιακοί οικισμοί αποτελούν το μωσαϊκό αυτής της ανεπανάληπτης διαδρομής, που έχει ως σημείο αναφοράς την επιβλητική ορεινή κορμοστασιά του Αραράτ! Ούτε και εδώ όμως στάθηκα τυχερός, αφού το βιβλικό βουνό ήταν σχεδόν καλυμμένο από βαριά μολυβένια σύννεφα.
Φτάνοντας μπροστά στην συνοριακή πύλη του Ιράν, είχα διανύσει συνολικά 1900 χλμ. από την αρχή του ταξιδιού. Οι διαδικασίες στα σύνορα δεν διήρκησαν πάνω από 2 ώρες. Σας φαίνεται πολύς ο χρόνος; Σε παλαιότερες εποχές (15-20 χρόνια πίσω) περνούσα εδώ την μισή μου μέρα!! Πάνε αυτά, τελείωσαν… Κι όταν τελικά έληξαν οι γραφειοκρατικές διατυπώσεις, άλλαξα συνάλλαγμα στους μαυραγορίτες που καραδοκούσαν παντού και άνοιξα τέρμα το γκάζι για να εισβάλω με το μαύρο Crypton στο Ιράν.
Τι σήμαινε όμως για το μικρό παπί το Ιράν; Για να διασχίσει την χώρα του Δαρείου, από τα σύνορα με την Τουρκία μέχρι τα σύνορα με το Πακιστάν, έπρεπε να γράψει στο κοντέρ του περί τα 2.400 χλμ. Κουράγιο…

Προτίμησα να διανυκτερεύσω στην πόλη Μακού (απέχει μόλις 20 χλμ. από τα σύνορα), παρά να ξεκινήσω την πορεία μου με προορισμό την πόλη Ταυρίδα.Χρειαζόμουν άλλωστε και λίγη ξεκούραση μετά την πρωινή νεροποντή, ενώ η απογευματινή βόλτα στην πόλη μου έδωσε την ευκαιρία να έρθω σε μια πρώτη επαφή με την ιρανική πραγματικότητα. Κι όταν σταμάτησα μπροστά στην κάνουλα για να ανεφοδιαστώ σε καύσιμα, το σοκ που δοκίμασα ήταν μεγάλο: 0,20 Ευρώ/lt η τιμή της βενζίνης!! To Crypton γέμιζε με περίπου 0,60 Ευρώ!
Με εξαίρεση τα πρώτα 240 χλμ. ως την πόλη Ταυρίδα, τα υπόλοιπα 430 χιλιόμετρα της ημέρας έγιναν σε αυτοκινητόδρομο ταχείας κυκλοφορίας. Λίγο έλειψε να με πάρει ο ύπνος στις ατέρμονες ευθείες της διαδρομής. Ευτυχώς οι δυο δυνατοί καφέδες που έφτιαξα καθοδόν κράτησαν τα βλέφαρά μου ανοιχτά και τα χέρια μου πάνω στο τιμόνι.

Η έρημος δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή της, αφότου εγκατέλειψα την μικρή πόλη Τακεστάν, με πορεία τον ιρανικό νότο και προορισμό την μυθική Εσφαχάν. Ένα ξερό κι άνυδρο επίπεδο τοπίο άρχισε να πρωταγωνιστεί δεξιά και αριστερά του οδικού άξονα, ενώ λιγοστές ήταν οι πόλεις και οι οικισμοί που επισκεπτόταν κεντρική αρτηρία της ερήμου.
Το ίδιο αραιά ήταν όμως και τα βενζινάδικα καθοδόν. Αν και η αυτονομία μου ήταν περίπου στα 100 χλμ., μέχρι στιγμής δεν είχε χρειαστεί να επιστρατεύσω το εφεδρικό ντεπόζιτο που είχα μαζί μου.
Φτάνοντας στο Εσφαχάν είχα καλύψει περίπου την μισή ιρανική διαδρομή μου. Έτσι, το δώρο που αποφάσισα να κάνω στον εαυτό μου ήταν μια διπλή διανυκτέρευση στο γαλάζιο Εσφαχάν και στο ακούραστο παπί μια πρώτη αλλαγή λαδιών.
Οι σπάνιοι ιστορικοί και θρησκευτικοί θησαυροί του Εσφαχάν αντικατοπτρίζουν την πορεία της πόλης –αλλά και του Ιράν– μέσα στο χρόνο. Οι ιερατικές σχολές με τους γαλάζιους μιναρέδες, τα βασιλικά παλάτια, οι περίτεχνες γέφυρες του ποταμού Ζαγιάντε και το παραδοσιακό σκεπαστό παζάρι της πόλης μου πρόσφεραν ένα μοναδικό ταξίδι πίσω στο χρόνο, την εποχή που το Εσφαχάν ήταν ένας από τους σημαντικότερους σταθμούς των καραβανιών στον πανάρχαιο Δρόμο του Μεταξιού.
Συνεχίζεται….