Διάφορα ταξιδιωτικά

Η επιθυμία να περιηγηθώ στην Αλάσκα μού γεννήθηκε όταν κυριολεκτικά ρούφηξα από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σελίδα το βιβλίο του Τζακ Λόντον "Το κάλεσμα της άγριας φύσης". Ο συγγραφέας με "ξενάγησε" στην βορειοδυτική εσχατιά της αμερικανικής ηπείρου, εκεί όπου παγωμένες λίμνες, ορμητικά ποτάμια, εθνικά πάρκα, χιονισμένα βουνά, αιώνιοι παγετώνες και κατάφυτα δάση αποτελούν τα πρωταγωνιστικά στοιχεία μιας συναρπαστικής οικολογικής περιπέτειας.

Αυτό ήταν! Από την επόμενη κιόλας μέρα άρχισα να καταστρώνω τα ταξιδιωτικά μου πλάνα για την Αλάσκα! Λίγους μήνες αργότερα, ταξιδεύοντας με την μοτοσυκλέτα στα ατελείωτα δάση του Βορειοδυτικού Καναδά και της Αλάσκας, "έγραφα" το δικό μου βιβλίο, εξερευνώντας μια από τις πιο μαγευτικές και ανόθευτες γωνιές του πλανήτη.

Ο περίφημος Alaska Highway, ένας οδικός άξονας μήκους 1.422 μιλίων (2.400 χλμ.), ανέλαβε να οδηγήσει τους τροχούς της μοτοσυκλέτας στην Αλάσκα των ιθαγενών Αλουίτ, Αθαμπάσκανς και Ινουίτ. Ως αφετηρία του Alaska Highway λαμβάνεται η επαρχιακή πόλη Dawson Creek της καναδέζικης πολιτείας British Columbia, ενώ το τέλος του δρόμου σημειώνεται στη κωμόπολη Delta Junction της Αλάσκας.

Γνωστός κι ως «Alcan» (από τα αρχικά της Αλάσκας και του Καναδά), ο Alaska Highway κατασκευάστηκε στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου με σκοπό την γρήγορη οδική μεταφορά πολεμικού υλικού και στρατιωτών στην απόμακρη Αλάσκα, προκειμένου να αντιμετωπιστεί έγκαιρα τυχόν απόβαση των Ιαπώνων στην περιοχή. Για την κατασκευή του δρόμου δούλεψαν 20.000 Αμερικανοί και Καναδοί στρατιώτες. Το έργο ξεκίνησε στις 9/3/1942 και ολοκληρώθηκε μέσα σε μόλις 8 μήνες και 12 μέρες!

Dawson Creek, "Zero Mile". Η πινακίδα-επιγραφή "You are now entering World Famous Alaska Highway" είναι η πρό(σ)κληση για εκείνους που ξεκινούν την προσωπική τους αναζήτηση πάνω στον Alaska Highway. Αφού απαθανάτισα την παρουσία μου κάτω από την τεράστια πινακίδα που σηματοδοτούσε την αρχή του Alaska Highway, έκλεισα την ζελατίνα του κράνος, πάτησα την μίζα και αμέσως μετά ξεχύθηκα για να ζήσω το δίτροχο όνειρό μου.
Μέχρι τα σύνορα της Αλάσκας, η κόκκινη γραμμή του χάρτη περνούσε από τις μικρές κωμοπόλεις Fort St. John, Fort Nelson Watson Lake και την πόλη Whitehorse, ενώ η καταπράσινη φύση της οροσειράς των Rocky Mountains είχε στήσει ένα υπέροχο σκηνικό με πυκνά δάση κωνοφόρων που κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής.

Δύο υπήρξαν οι απαραίτητες (αστικές) στάσεις πάνω στον Alaska Highway. Η μια στην πόλη Watson Lake (650 μίλια βορειοδυτικά της Dawson Creek), για να επισκεφθώ ένα αλλιώτικο δάσος – όχι με έλατα, αλλά με… πινακίδες. Ήταν το "Sign Post Forest", ένα πάρκο με περίπου 77.000 πινακίδες απ' όλο σχεδόν τον κόσμο.

To πάρκο "Sign Post Forest" δημιουργήθηκε το 1942, όταν ο Carl Lindlay, ένας εργάτης του Alaska Highway τοποθέτησε στο χώρο του εργοταξίου μια πινακίδα με τις χιλιομετρικές αποστάσεις διαφόρων πόλεων (Νέα Υόρκη, Σικάγο, Τόκιο και Γουάιτχορς) από το συγκεκριμένο σημείο. Αργότερα, οι ταξιδιώτες που περνούσαν από την Watson Lake, για να πιστοποιήσουν το πέρασμά τους από τον Alaska Highway, κάρφωναν μια δική τους πινακίδα, την οποία έφερναν μαζί γι’ αυτόν τον λόγο.

Η άλλη στάση έγινε στην πόλη Whitehorse, δίπλα στις όχθες του ποταμού Yukon (περίπου 220 μίλια βορειοδυτικά της Watson Lake). Σήμα κατατεθέν και αξιοθέατο της πρωτεύουσας της πολιτείας Yukon το παροπλισμένο ποταμόπλοιο «S.S.Klondike».

Και μετά… Αλάσκα! Στα περίχωρα της κωμόπολης Delta Junction (190 μίλια βορειοδυτικά των συνόρων), η μοτοσυκλέτα φρενάρισε μπροστά στην πινακίδα που δήλωνε το τέλος του Alaska Highway, της διάσημης οδικής αρτηρίας του παγωμένου αμερικανικού βορρά. Κουρασμένος αλλά σίγουρα πανευτυχείς, είχα καταφέρει να ανταποκριθώ στο κάλεσμα της μακρινής Αλάσκας…

Το κόκκινο χρώμα της ερήμου, σε συνδυασμό με τις παραλλαγές του πράσινου της τοπικής χλωρίδας, έδιναν τοπία και παραστάσεις χωρίς φειδώ. Οι λέξεις ήταν όντως φτωχές για να περιγράψω τη λιτή, αλλά οπωσδήποτε πρωτόγνωρη όψη του άγριου τοπίου της αυστραλιανής ερήμου (Outback) που με συνόδευε εκείνο το πρωινό στην πορεία μου πάνω στον αυτοκινητόδρομο Stuart Highway. Προορισμός μου η μακρινή, παραθαλάσσια πόλη Darwin στο Top End της Αυστραλίας.

Μπροστά μου ξετυλίγονταν κάθε τόσο εικόνες σπάνιας ομορφιάς τις οποίες προσπαθούσα να εγκλωβίσω με το κλείστρο της φωτογραφικής μηχανής και να τις πάρω μαζί μου για πάντα. Ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που υπέκυπτα στον πειρασμό και κουτρουβαλούσα σαν μικρό παιδί πάνω στις κατακόκκινες θίνες που υψώνονταν εκατέρωθεν του οδικού άξονα. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, μού ήταν αρκετό να αφήσω μόνο ένα μικρό ίχνος πάνω στο αμμώδες πέπλο της ερήμου, ένα μοναδικό σημάδι ζωής, που ο αέρας και η άμμος γρήγορα κάλυπταν και πάλι.

Η ασυγκράτητη επιθυμία μου να βρεθώ στην Αυστραλία και να επιχειρήσω ένα οδοιπορικό στις λεωφόρους του Νότου, οδήγησε τα δίτροχα βήματά μου κατευθείαν στην γεωγραφική καρδιά της Αυστραλίας. Πλοηγός μου η ασφάλτινη ευθεία του Stuart Highway, που χανόταν στο βάθος του επίπεδου ορίζοντα και έμοιαζε να έλκει τη μοτοσυκλέτα όλο και πιο βαθιά μέσα σ’ έναν κόσμο δυσβάστακτης μοναξιάς, βασανιστικής σιωπής, εξοντωτικής λαύρας αλλά και αφιλόξενης παγωνιάς.

Πριν από μόλις 153 χρόνια περπάτησε εδώ ο πρώτος λευκός. Ο Άγγλος εξερευνητής John McDouall Stuart ήταν εκείνος που ξεκίνησε πρώτος από την παραθαλάσσια πόλη Port Augusta της Νότιας Αυστραλίας (11\2\1861), με σκοπό να διασχίσει κάθετα την Αυστραλία και να προσεγγίσει την περιοχή του σημερινού Darwin. Και πραγματικά, στις 24\7\1862, ο John McDouall Stuart και οι άντρες του κατάφεραν να φτάσουν τελικά στις θερμές θάλασσες του αυστραλιανού βορρά. Η παράτολμη αποστολή τους στέφτηκε με απόλυτη επιτυχία, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την εξερεύνηση και τον αποικισμό της Κεντρικής και Βόρειας Αυστραλίας.

Σήμερα, για τους road-runners της αυστραλιανής γης, ο ερημικός Stuart Highway αντιπροσωπεύει έναν διηπειρωτικό άξονα 2.834 χλμ. που χαράχτηκε πάνω στην πρωτότυπη διαδρομή του John McDouall Stuart και είναι συνώνυμος της ατέρμονης αίσθησης της ελευθερίας και της απεραντοσύνης.

Ο κατάλογος με τα αξιοθέατα και τα σημεία ενδιαφέροντος του Stuart Highway ήταν μεγάλος, γεγονός που δικαιολόγησε τις 15 ημέρες που ξόδεψα οδοιπορώντας πάνω στο ασφάλτινο ίχνος του, άλλα και σε ορισμένες παρακαμπτήριές του.

Από τα αστικά κέντρα της Outback που επισκέφθηκα (Alice Spring, Tennant Creek, Coober Pedy, Barrow Creek, Katherine), ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσίαζε η υπόσκαφη πολιτεία Coober Pedy, η παγκόσμια πρωτεύουσα του οπαλίου. Χάρη στον Stuart Highway περιηγήθηκα επίσης στα εθνικά πάρκα "Kakadu National Park" και "Nitmiluk National Park", προσέγγισα τα τρία πιο διάσημα μνημεία-γλυπτά της αυστραλιανής ηπείρου (Ayers Rock, Kata Tjuta, Devil’s Marbles), κολύμπησα στις τροπικές παραλίες της κοσμοπολίτικης πόλης Darwin και απαθανάτισα δεκάδες συμπαθητικά καγκουρό στο φυσικό τους περιβάλλον.

Πάνω απ’ όλα όμως, ο Stuart Highway λειτούργησε ως μια "πόρτα εισόδου" στον απόκρυφο κόσμο των αυτοχθόνων ιθαγενών, οι οποίοι κατοικούσαν σ’ αυτήν τη γη μόνοι τους, κάποτε, στο μακρινό παρελθόν. Πριν από τη μοιραία άφιξη των λευκών εποίκων…

Πριν ξεκινήσω το μεγάλο ταξίδι του Υπερσιβηρικού (Trans-Siberian Highway), κάθε φορά που το δάκτυλό μου ταξίδευε νοερά στα μονοπάτια του χάρτη, ένιωθα ένα αδιόρατο αίσθημα φόβου να με κυριεύει! Καταλάβαινα πως κάποια ψήγματα αγωνίας και φόβου που βρίσκονταν βαθειά φωλιασμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, προσπαθούσαν να βγουν στην επιφάνεια.

Τι έφταιγε άραγε για την ιδιαίτερη συναισθηματική μου φόρτιση; Η απόσταση των 9.860 χλμ. που έπρεπε να διανύσω με την μοτοσυκλέτα μου από την Μόσχα μέχρι το Βλαδιβοστόκ; Η πρόκληση του άγνωστου και το τεράστιο μέγεθος της μοναξιάς; Ή μήπως η απόφασή μου να βιώσω μια οδική περιπέτεια σ’ ένα τόπο αφιλόξενο, αραιοκατοικημένο και εχθρικό στην ανθρώπινη παρουσία;

Επειδή όμως έχω μάθει να μην αφήνω το φόβο να καθορίζει τις αποφάσεις μου, τόλμησα να οδοιπορήσω στα χνάρια του μυθιστορηματικού ήρωα Μιχαήλ Στρογγόφ. Για 38 ημέρες, οδηγώντας πάνω στο ασφάλτινο ίχνος του Υπερσιβηρικού (Trans-Siberian Hwy), του μακρύτερου –ενιαίου– οδικού άξονα στον κόσμο, αντιπάλεψα σκληρά με την μοναξιά του κράνους, τρόμαξα από την βουβή απεραντοσύνη του χώρου, ένιωσα καθημερινά την αγωνία για το επόμενο χιλιόμετρο, έζησα με την λαχτάρα του καινούριου προορισμού… Και τελικά, κατάφερα να ξορκίσω μακριά τον φόβο μου και να βάλω "ρόδα" στην πόλη-λιμάνι του Βλαδιβοστόκ, στις ακτές του Ειρηνικού.

Στο μακρύ και δύσκολο ταξίδι του, ο Υπερσιβηρικός διέτρεχε τα σημαντικότερα αστικά κέντρα της Ευρωπαϊκής Ρωσίας και της Σιβηρίας, ενώνοντας τις πόλεις Kazan, Ufa, Chelyabinsk, Omsk, Novosibirsk, Kemerovo, Krasnoyarsk, Irkutsk, Ulan-Ude, Chita, Blagoveshchensk και Khabarovsk.

Στο τμήμα της Ευρωπαϊκής Ρωσίας, από τη Μόσχα έως τα Ουράλια όρη, η Kazan, η Ufa και η Chelyabinsk υπήρξαν οι σημαντικότερες πόλεις-σταθμοί πάνω στην πορεία του Υπερσιβηρικού, που "έτρεχε" μέσα στο επίπεδο νωχελικό τοπίο των απέραντων ρωσικών πεδιάδων.

Περίπου 1.800 χλμ. ανατολικά της Μόσχας, αναβάτης και μοτοσυκλέτα βρεθήκαμε μπροστά στον ορεινό όγκο των Ουραλίων, τα Υπερβόρεια Όρη των αρχαίων Ελλήνων. Μετά την υπέρβασή τους, αποχαιρέτησα οριστικά την Ευρώπη, για να με καλωσορίσει πλέον η Ασία – τα Ουράλια όρη λογίζονται ως τα (φυσικά) σύνορα ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ασία. Η παρουσία μου στην "Χώρα που Κοιμάται" (όπως ερμηνεύεται η Σιβηρία στη γλώσσα των Μογγόλων) ήταν πλέον γεγονός.

Προσπερνώντας την πόλη Novosibirsk, άρχισα να "κολυμπώ" μέσα σε μια απέραντη θάλασσα με αδιαπέραστα δάση, ενώ τα αμέτρητα ορμητικά ποτάμια και οι ειδυλλιακές λίμνες (με guest star την λίμνη Βαϊκάλη), πρόσθεταν τις δικές τους γαλάζιες πινελιές στον καταπράσινο καμβά της σιβηρικής φύσης.

Αν και πέρασα από αρκετές πόλεις της Σιβηρίας, μια μόνο κατάφερε να κλέψει την καρδιά μου. Δεν ήταν άλλη από την κομψή Irkutsk, το επονομαζόμενο "Παρίσι της Σιβηρίας". Σε αντίθεση με τα περισσότερα αστικά κέντρα της Σιβηρίας, που δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα με την κατασκευή του Υπερσιβηρικού σιδηροδρόμου (1891-1916) και λειτούργησαν αρχικά σαν απλοί σταθμοί, η ατμοσφαιρική Irkutsk πρωτοεμφανίστηκε στον χάρτη της Σιβηρίας στα μέσα του 17ου αιώνα και εξελίχθηκε σ’ ένα σημαντικό κέντρο εμπορίας γούνας και χρυσού της Ανατολικής Σιβηρίας.

Το τελευταίο χωμάτινο κομμάτι του Υπερσιβηρικού (μεταξύ των πόλεων Chita και Blagoveshchensk, μήκους 1.200 χλμ.), ασφαλοστρώθηκε στα μέσα του 2012. Η υπερσιβηρική διαδρομή Μόσχα-Βλαδιβοστόκ είναι πλέον 100% ασφάλτινη, πρατήρια καυσίμων υπάρχουν σε τακτές αποστάσεις, ενώ όλες οι πόλεις του Υπερσιβηρικού διαθέτουν υποδομή για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες του ταξιδιώτη σε ύπνο και φαγητό.

Ο οδικός άξονας Asian Highway, μήκους 2000 χλμ., ολοκληρώθηκε κατασκευαστικά -στην σημερινή μορφή του- την δεκαετία του 1960 και ενώνει πλέον την Μπανγκόκ με τη Σιγκαπούρη, τα δυο μεγαλύτερα μητροπολιτικά κέντρα της Νοτιοανατολικής Ασίας. Διατρέχοντας κατά μήκος όλη την στενόμακρη Μαλαϊκή χερσόνησο (την οποία μοιράζονται η Ταϊλάνδη και η Μαλαισία), ο Asian Highway είναι σήμερα ο βασικότερος και πιο σύγχρονος οδικός άξονας στην περιοχή.

Με τόσα θετικά ακούσματα από άλλους οδικούς ταξιδιώτες, πώς ήταν δυνατόν να μην είχα την περιέργεια, αλλά και την ανυπομονησία να "γκαζώσω" σ’ έναν ακόμα διάσημο δρόμο του κόσμου; Έτσι, αφού αποχαιρέτησα τα περίτεχνα παλάτια, τους εντυπωσιακούς βουδιστικούς ναούς και την έντονη νυχτερινή ζωή της κοσμοπολίτικης Μπανγκόκ, ξεκίνησα την δίτροχη πορεία μου προς το νότο της χώρας, ακολουθώντας πιστά την ασφάλτινη πορεία του Asian Highway.

Από το κέντρο της ταϊλανδέζικης πρωτεύουσας ως τα σύνορα της Μαλαισίας, το κοντέρ της μοτοσυκλέτας "έγραψε" περί τα 1.320 χλμ. ενώ οι κυριότερες πόλεις της διαδρομής ήταν η Phet Buri, η Chumphon, η Kra Buri, η Krabi, η Trang και η Hat Yai.

Μια μικρή παράκαμψη 20 χλμ. από την τροχιά του Asian Highway (4), με οδήγησε στο διάσημο νησί Phuket (780 χλμ. νοτιοδυτικά της Μπανγκόκ), ένα από τα αμέτρητα μαργαριταρένια νησιά της θάλασσας Άνταμαν. Αντικρίζοντας τις καταπληκτικές παραλίες με την λευκή ψιλή άμμο και τα πεντακάθαρα σμαραγδένια νερά, τους λυγερόκορμους κοκοφοίνικες, τις αποχρώσεις που έδινε το ηλιοβασίλεμα στον ουρανό και την τροπική βλάστηση που έφτανε στην κυριολεξία μέχρι εκεί που έσκαγε το κύμα, αμέσως κατάλαβα ότι το Phuket ήταν ένα όνειρο που θα ήθελα να κρατήσει για πάντα...
Περίπου 540 χλμ. νότια του Phuket, με καρτερούσε η συνοριακή μεθόριος της Μαλαισίας. Ορεινοί όγκοι τροπικής βλάστησης, μικρά αστικά κέντρα, "ζωντανά" χωριά με υπαίθριες παραδοσιακές αγορές, απέραντες εκτάσεις με φοινικόδεντρα και φαράγγια πνιγμένα στο πράσινο, ομόρφυναν το ταξίδι μου στον ταϊλανδέζικο Νότο.

Η είσοδός μου στη Μαλαισία πραγματοποιήθηκε δίχως ιδιαίτερες γραφειοκρατικές διατυπώσεις και καθυστερήσεις. Με το απαραίτητο συνάλλαγμα στην τσέπη, οι τροχοί της μοτοσυκλέτας άρχισαν να κυλούν πάνω στον -υποδειγματικό σε κατασκευή- αυτοκινητόδρομο Asian Highway (1), με προορισμό την πρωτεύουσα Κουάλα Λουμπούρ (370 χλμ. νότια).

Σε όλη την έκταση της Μαλαισίας, ο Asian Highway (1) είχε την μορφή ενός σύγχρονου αυτοκινητοδρόμου με υψηλές προδιαγραφές οδικής ασφάλειας και άριστες υπηρεσίες εξυπηρέτησης, τον οποίο σίγουρα θα ζήλευαν πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Ενώ το γεγονός ότι οι μοτοσυκλέτες δεν πλήρωναν διόδια στον Asian Highway (1), ήταν για μένα μια βαθειά οικονομική ανάσα.

Θα ήμουν φυσικά ασυγχώρητος αν δεν έβγαζα στην Κουάλα Λουμπούρ μια αναμνηστική φωτογραφία με την μοτοσυκλέτα μπροστά στους "Δίδυμους Πύργους Petronas". Σύμβολο της μαλαισιανής πρωτεύουσας, οι ψηλότεροι δίδυμοι ουρανοξύστες του κόσμου αντανακλούν την ζηλευτή οικονομική ανάπτυξη που γνωρίζει η Μαλαισία τις δυο τελευταίες δεκαετίες.

Η γέφυρα που ενώνει την Μαλαισία με το νησί της Σιγκαπούρης απείχε μόλις 340 χλμ. νότια της Κουάλα Λουμπούρ. Στην σκιά των υπερσύγχρονων ουρανοξυστών της Σιγκαπούρης, της πολυπολιτισμικής "Πόλης του Λιονταριού", ο τριεθνής οδικός άξονας Asian Highway ολοκλήρωσε την αποστολή του.

Με αφετηρία την πόλη Ισλαμαμπάντ, την διοικητική πρωτεύουσα του Πακιστάν, ο οδικός άξονας Karakoram Highway (K.K.H) ξετυλίγεται στριφογυριστά πάνω στο γυμνό κορμί της οροσειράς Καρακοράμ και καταλήγει μετά από 880 συναρπαστικά χιλιόμετρα στην συνοριακή μεθόριο Πακιστάν και Κίνας.

Η χάραξη και ο σχεδιασμός του K.Κ.Η έγινε με γνώμονα το "Δρόμο του Μεταξιού" της περιοχής. Η κατασκευή του K.Κ.Η ξεκίνησε το 1960 στα πλαίσια μιας ουσιαστικότερης σινο-πακιστανικής προσπάθειας προσέγγισης και επικοινωνίας και μετουσιώθηκε σ’ ένα τολμηρό κατασκευαστικό άθλο διάρκειας 20 χρόνων. Περίπου 15.000 Πακιστανοί και 20.000 Κινέζοι απασχολήθηκαν για την ολοκλήρωση του έργου, που για πολλούς θεωρήθηκε ως το όγδοο θαύμα του κόσμου.

Οι κωμοπόλεις Abbotabad, Mansehra και Batgram ήταν οι πρώτες που συνάντησα πάνω στην τροχειά του K.K.H. - απείχαν αντίστοιχα 115, 140 και 210 χλμ. βόρεια του Ισλαμαμπάντ. O Ινδός ποταμός με συναντήσε στα πρώτα σπίτια της κωμόπολης Takot, 235 χλμ. βόρεια του Ισλαμαμπάντ. Ο "Πατέρας των Ποταμών", όπως τον αποκαλούν με περίσσιο σεβασμό οι ντόπιοι, πρωταγωνιστούσε στα επόμενα χιλιόμετρα της διαδρομής (τουλάχιστον ως την πόλη Gilgit), διαμορφώνοντας καθοριστικά τη φυσιογνωμία του Κ.Κ.Η.

Από την κωμόπολη Dasu ως τη πόλη Gilgit (260 χλμ. βορειότερα), το ορόσημο της διαδρομής ήταν ένας χιονισμένος γίγαντας ύψους …8.120 μ. Επρόκειτο για το όρος Nanga Parbat που οι ντόπιοι αποκαλούν "Killer mountain", εξαιτίας των δεκάδων ορειβατών που έχουν σκοτωθεί στην προσπάθειά τους να αγγίξουν την κορυφή του. Το Nanga Parbat είναι μια από τις 4 βουνοκορφές της οροσειράς Καρακοράμ που ξεπερνούν τα 8.000 μ.

Η πόλη Gilgit είναι το διοικητικό και εμπορικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής και αποτελεί τη κυριότερη βάση για τους ορειβάτες και τους περιηγητές του Καρακοράμ. Εξερευνώντας το βορειότερο αστικό κέντρο της χώρας, το ενδιαφέρον μου μονοπώλησε το πολύβουο παζάρι της πόλης.

Η στενή καταπράσινη κοιλάδα Χούντζα (Hunza) με τα γραφικά πετρόκτιστα χώρια της (Aliabad, Baltit, Karimabad) ήταν το πρώτο σημείο αναφοράς της διαδρομής από την Gilgit ως το χωριό Sust, 185 χλμ. βορειότερα. Το πέρασμα κάτω από το όρος Rakaposhi (7.788 μ.) ουσιαστικά σηματοδότησε την είσοδό μου στο παραμυθένιο κόσμο της Χούντζα, μια ανεπάντεχη όαση πρασίνου μέσα στο γκρίζο σκηνικό των γρανιτένιων οροσειρών.

Η κορυφογραμμή Tupopdan (στην τοπική διάλεκτος σημαίνει "Καυτός Βράχος") υπήρξε το δεύτερο σημείο αναφοράς της διαδρομής Gilgit-Sust. Απέναντι ακριβώς από το χωριό Passu, που βρισκόταν κτισμένο στην άκρη του παγετώνα Batura, υψωνόταν ένα σύμπλεγμα γιγάντιων μυτερών κορυφών από γρανίτη. Ο "Καυτός Βράχος" πρόσδιδε στο τοπίο μια προκλητική επιθετικότητα, συνιστώντας παράλληλα μια από τις δυνατότερες παραστάσεις όλου του ταξιδιού. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις των ντόπιων, η κορυφογραμμή Tupopdan, κατά ανεξήγητο τρόπο, δεν καλύπτεται ποτέ από χιόνια.

Κτισμένο σε υψόμετρο 3.630 μ., μόλις 88 χλμ. από τη συνοριακή γραμμή, το χωριό Sust δεν παρουσίαζε κανένα απολύτως ενδιαφέρον, καθώς είναι προσανατολισμένο για να εξυπηρετεί τις συνοριακές-τελωνιακές διαδικασίες των σύγχρονων εμπορικών καραβανιών.

Στα τελευταία 88 χλμ. του Κ.Κ.Η, η μισοκατεστραμμένη ασφάλτινη λωρίδα διέτρεχε τα όρια του Khunjerad National Park. Στα πρώτα 70 χλμ. της διαδρομής, ο δρόμος περνούσε μέσα από τρομακτικά γρανιτένια φαράγγια, που σε πολλά σημεία τους ήταν στενά και δύσβατα - σε δύο σημεία, ο δρόμος περνούσε μέσα κι από χείμαρρους.

Στα τελευταία 18 χλμ., ο δρόμος άρχισε να ανηφορίζει απότομα και δαντελωτά στη βουνοπλαγιά, με αποτέλεσμα το υψομετρικό όργανο να "τρελαθεί"! Από τα 3.700 μ, σύντομα έφτασα στα 4.000 μ., αμέσως μετά στα 4.150 μ., κατόπιν στα 4.400 μ. και η ανηφόρα συνεχιζόταν…

Η κατεβασμένη συνοριακή μπάρα μαζί με τις παρακείμενες πέτρινες αναμνηστικές στήλες οριοθετούσαν το τέλος του Κ.Κ.Η και την παρουσία μου στο πέρασμα Khunjerad Pass. Εδώ, μέσα σ’ ένα τοπίο συγκλονιστικής αγριάδας και μοναξιάς, το υψομετρικό όργανο έδειχνε πλέον σταθερά τα 4.730 μ.

Το αποκορύφωμα της οδικής εμπειρίας στο Κ.Κ.Η συνέπιπτε με τη προσέγγιση του δρόμου στο ψηλότερο σημείο του, που αποτελούσε ταυτόχρονα και το ψηλότερο ασφαλτοστρωμένο σημείο του κόσμου. Είχα επιτέλους κατακτήσει το όνειρο της κορυφής…

Μια από τις συναρπαστικότερες ορεινές διαδρομές στον κόσμο εντοπίζεται στην Κεντρική Ασία, και συγκεκριμένα στο Τατζικιστάν. Πρόκειται για τον περίφημο "Pamir Road", γνωστός κι ως Μ41, που πάνω στην δύσβατη τροχιά του φιλοξενεί σήμερα πάμπολλους μοτοσικλετιστές, ποδηλάτες και πεζοπόρους, που αναζητούν μέσα από την οδική περιπέτεια του "Pamir Road" την διαφορετικότητα, την μοναδικότητα, την αυθεντικότητα και την γνωριμία με λαούς, για τους οποίους η παράδοση αποτελεί τρόπος ζωής.

Από την διαδρομή των 2050 χλμ του οδικού άξονα Μ41, ο οποίος διατρέχει το Ουζμπεκιστάν, το Κιργιστάν, το Τατζικιστάν και το Καζακστάν, το θεαματικότερο κομμάτι του λογίζεται η διαδρομή των 600 χλμ. που διασχίζει το οροπέδιο του Παμίρ στο Τατζικιστάν, "φλερτάροντας" παράλληλα την συνοριογραμμή του Αφγανιστάν και της Κίνας. Από το οροπέδιο του Παμίρ πέρασε άλλωστε κι ο Μάρκο Πόλο, διασχίζοντας το πέρασμα Τέρεκ σε υψόμετρο 3.815 μ.

Το οροπέδιο του Παμίρ (Παμίρ σημαίνει ορεινό λιβάδι) αποτελεί τον πυρήνα του ορεινού συστήματος της Κεντρικής Ασίας, απλώνεται στα 3.900 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας, οι απότομες βουνοκορφές που το περιβάλλουν υπερβαίνουν τα 6.000μ. –ψηλότερη κορυφή είναι η Ισμαήλ Σαμανί (7.500 μ)-, ενώ οι κάτοικοι του Παμίρ ανήκουν σε δύο φυλές (Κιργίσιοι και Τατζίκοι) και έχουν ως κύρια ασχολία τους την κτηνοτροφία και την γεωργία.

Μπορεί η χλωρίδα του οροπεδίου είναι φτωχή, λόγω των καιρικών συνθηκών που επικρατούν τον χειμώνα, αλλά οι εικόνες της ορεινής φύσης είναι καταπληκτικές, με κρυστάλλινες αλπικές λίμνες, γρανιτένιες βουνοπλαγιές και κελαρυστά ποτάμια. Πρόκειται για ένα πεδίο ταξιδιωτικής δράσης που σίγουρα αξίζει να εξερευνήσετε με την μοτοσυκλέτα σας.